خیال می کنم در آبهای جهان قایقی است

از طعم گیلاس تا پنجاه کیلو آلبالو

من کیارستمی را نمی شناسم حتی یک فیلمش را هم ندیده ام . از جامعه روشنفکری عذرخواهی می کنم امّا واقعا وقتش را نداشتم . این قدرها هم کشته مرده سینما نیستم . در زندگی همیشه درس داشته ام و وقتی هم آزاد می شدم کیارستمی دیدن اولویت من نبوده. نمی گویم که اگر همین الان کسی یکی از فیلمهایش را بیاورد حاضر نیستم تماشا کنم برعکس خیلی دلم می خواهد مزه گیلاسش را بچشم و بدانم چرا این آقای گدار که نمی دانم کیست ( می دانم سینماگر معروفی است !) گفته سینما با کیارستمی تمام می شود .

می خواستم تنهایی بدوم

بچه هم که بودم دوست نداشتم مسابقه دو بدهم و به ته خط که رسیدم محکم دستم را به دیوار بکویم هیچ وقت .یکی از کارهایی که خدا می توانست برایم بکند این بود که برگزاری مسابقه دو را برای همیشه غیرممکن کند . آن وقت هیچ کسی از این که در دویدن از بقیه بهتر بوده به خودش نمی بالید و هیچ کس هم از این که باخته نفسش نمی برید . خدا می توانست به خاطر من این تنازع بقا را کم کند اگر دوستم می داشت .

فقط دارم پیشنهادم را می گویم .

آمیز قلمدون

دلم می خواست سرمو می ذاشتم روی شونه ت و آهسته به خواب می رفتم ( لبخند تبداری می زند ) شونه های تو مهربان ، قوی و خیلی خوبه شوکت . اگه یه شب فقط یه شب سرمو می ذاشتم روی شونت ،نه ! حتّی اگه یه لحظه دستتو می ذاشتی روی شونه های من ...اوه اگه می دونستی چه کمالی ، چه قدرتی به ام می داد !( سمت پنجره می رود .) اون وقت شکسته ای برات می نوشتم که توی موزه ها بذارن .

درگاهی پنجره

من و درخت چنار رو به روی پنجره با هم دوست بودیم . درخت چنار هم مثل من از رفتن ها سر در نمی آورد . همیشه از یکدیگر می پرسیدیم :« آدم ها چرا می روند ؟ دنبال چه می روند ؟ کجا می روند ؟»درخت چنار می گفت :« اگر تکه زمینی باشد که بشود در آن ریشه دواند دیگر غمی نخواهد بود . از زمین می شود غذا گرفت و برای آب هم به کرم آسمان و جوی مجاور امید داشت . » و من می گفتم :« اگر درگاه پنجره ای باشد و دوستی مانند چنار دیگر نباید به فکر رفتن بود . »

زویا پیرزاد

مثل همه عصرها

درگاهی پنجره

نقاشی اثر ونگوگ

بازی انسان ها

علاوه بر وظایف پزشکی اش مدیر بیمارستان رسیدگی عمومی آمار را به او تحمیل کرده بود . به تمام برگهای بازجوئی احوال ، پرسشنامه و دستورالعمل می بایست رسیدگی می کرد ورقه های تقاضا شده را می بایست پر می کرد .مرگ و میر ، تغییر و تحول بیماری های واگیردار ،وضع اقتصادی فردی ،درجه فهم و شعور اجتماعی او ،شرکت در انتخاباتش، احتیاجاتش به هیزم ،سوخت ،آذوقه ،دارو همه برای اداره مرکزی آمار لازم بود. می بایست به همه جواب می داد.

ژیواگو در پشت میز سابقش کنارپنجره در اتاق انترن ها کار می کرد او در میان توده های کاغذ همه نوع و شکل که در جلو او انباشته شده بود کز کرده بود و کار می کرد گاهی در کنار این یادداشت های طبی روزانه براثر الهامی ناگهانی « بازی انسان ها » ی خود را انشا می کرد و می نوشت این یک نوع یادداشت های غم انگیز و اضطراب آور روزانه بود یک نوع مجله ای که در آن شعر ، نثر و همه چیز یافت می شد . هرچیز که این عقیده را که دیگر خود او نیست و نقش پوچ و بیهوده ای را بازی می کند به او تلقین می کرد روی صفحه کاغذ می آورد . اتاق روشن و آفتاب رو و سفید کرده در روشنایی شیری رنگ پاییز زرین که پس از عید « معراج باکره مقدس » درخشان شده بود غوطه می خورد .